محققان شیوهای را ابداع کردهاند که از طریق آن میتوان با ضعیفکردن پیوند بین سلولهای عصبی که خاطرات ترسناک ما را شکل دادهاند، بهصورت انتخابی برخی از این خاطرات را پاک کرد.
تصویر، بو و صدایی که ادراک میکنیم ممکن است ترس ما را تحریک نکند، اما اگر این محرک با یک حادثه آسیبزا همراه شود، مثلا یک سانحه رانندگی، خاطره ترسناک شکل میگیرد و در مواجهه با این محرک، واکنش ما ترس خواهد بود. حیوانات برای زندهماندن در یک محیط پویا در مواجهه با موقعیتهای ترسناک از خود واکنش ترس را بروز میدهند. اما همه خاطرات ترسناک به نفع بقای ما نیستند؛ مثلا شاید ترس از دیدن هلیکوپتر برای یک کهنه سرباز به اندازه ترس از شنیدن صدای شلیک گلوله فایده نداشته باشد. برای بازماندگان یک سانحه رانندگی خوب نیست که هر بار توی ماشین مینشینند، آن حادثه را دوباره مرور کنند.
سلولهای عصبی در مغز از طریق پیوندهای سیناپسی با هم ارتباط برقرار میکنند که در آنها سیگنالها از سلولی به سلول دیگر منتقل میشوند. محققان نشان دادهاند که شکلگیری خاطرات ترسناک با کدهای شنوایی خاصی همراه است که بهصورت انتخابی برخی پیوندهای سیناپسی را تقویت کرده و سیگنالهای شنوایی را به آمیگدال، بخشی از مغز که کارکرد آن برای ترس، یادگیری و حافظه ضروری است، منتقل میکنند. میتوان به صورت انتخابی این پیوندها را ضعیف کرد تا خاطرات ترسناکی که کدگذاری شنوایی شدهاند، پاک شوند. محققان از روشی به نام «اپتوژنتیک» برای تضعیف پیوندهای سیناپسی با نور استفاده کردند که خاطرات ترسناک با شدت بالا را پاک میکرد. سلولهای عصبی در مغز سیگنالهای قوی و ضعیفی را دریافت میکنند، اما در آزمایشگاه میتوان آن دسته از سلولهای عصبی را که به صداهای با شدت بالا واکنش نشان میدهند، تحریک کرد. با استفاده از تحریک با فرکانس پایین بهوسیله نور میتوان با تضعیف ساختگی پیوندهای انتقالدهنده سیگنالها، خاطرات ترسناک را پاک کرد. به گفته محققان از این روش میتوان برای دیگر مطالعات مانند «آموزش همراه با پاداش» که در آن تحریک سلول با یک پاداش همراه است نیز استفاده کرد.